Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο έρως προήλθε από το κοσμικό αυγό, το οποίο και εναπόθεσε η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους.
Ο έρως υπήρχε και θα υπάρχει στους αιώνες, ως η κινητήριος δύναμις της ζωής. Κι ως παιδί του φωτός και του σκότους, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ως οίνος, γλυκύς ως μέλι, πικρός ως φαρμάκι, σωτήριος ως ίαμα, σπάνιο και δυσεύρετο, τέτοιο, που ο άνθρωπος κινεί γη και ουρανό για να το αποκτήση.
Ο έρως είναι το σπάνιο μέλι με το υπέροχο άρωμα, την μεθυστική γεύσι και τα πλούσια ιριδίζοντα χρώματα. Γλυκύς και πικρός, γεύσις δύσκολη, εθιστική.
Σπάνιος, αρωματικός, δυσεύρετος, καλοκρυμμένος. Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί, κατά τον Ηράκλειτο. Μέλι, που κρύβει μέσα του δηλητήριο. Δηλητήριο, που το μέλι του ελκύει, όπως ο μαγνήτης τα ρινίσματα σιδήρου. Είναι ο έρως του Πλάτωνος, η συνεκτική και απείρως ελκτική δύναμις.
Είτε ολοκληρωμένος και πλήρης είτε πλατωνικός είτε ανεκπλήρωτος, είναι σωτήρια οδύνη. Είναι δηλητήριο μέσα σε μέλι. Παγιδεύει στην αιωνιότητα και ταυτοχρόνως στην στιγμή. Παρελθών, παρών, μέλλων. Ο έρως είναι η όμορφη εκδοχή του παραδείσου που είτε ως μέλι είτε ως δηλητήριο, συγκεφαλαιώνει, ενοποιεί και διασώζει την ανθρώπινη φύσι.